Ne Ara Özümüzden Bu Kadar Uzaklaştık?

Otobüste yaşlıya yer vermekten imtina eden, trafikte bir kornayla cinnet geçiren, sosyal medyada klavye başına geçince ağza alınmayacak sözler sarf eden kaç kişi olduk, farkında mıyız?                                                                   

Sanki bir virüs gibi yayıldı bu haller aramızda. İçimizdeki hoşgörünün, empatinin üzerine kalın bir perde çekildi.

Değer Erozyonu ve Medyanın Gölgesi

Çocukluğumdan hatırlarım; büyüklere saygı, komşuluk, öğretmen sevgisi… Şimdi ise evlat anne babasına bağırmaktan çekinmiyor, öğrenci öğretmenine saygıda kusur edebiliyor, komşuluk bitmiş.                                                

En acısı da bu duruma çoğumuzun tepkisiz kalması. "Zaman değişiyor" diyerek üstünü örtüyoruz ama değişen zaman değil, değişen biziz. Bu değerler neden eridi?

Büyük medya platformları, bu erozyonu adeta hızlandırıyor. Televizyon dizileri, filmler ve popüler mecralar, kaba konuşmaları, saygısız tutumları, hatta şiddeti ve istismarı normalleştiren içerikler sunuyor. Daha da ötesi, para kazanma hırsıyla gözleri kararmış bir şekilde, toplumun ahlakını bilinçli olarak çökertmeye çalışıyorlar gibi bir his uyanıyor içimizde. Her dizide eşcinsellik, sapkınlık, şiddet gibi konuların ısrarla işlenmesi, sanki bir dayatma haline geldi. Medya bir ayna olabilir ama bu ayna, kasıtlı olarak en çirkin yansımaları ön plana çıkararak, yanlış bir normalleştirme algısı yaratıyor.

Bu Sessizliğe Sitemimiz Var!

Ve şimdi sitem etme sırası bende: Neden bu kadar kolay vazgeçtik özümüzden?                                                                                        Neden bu kadar çabuk unuttuk nezaketin, saygının, hoşgörünün gücünü? Bir durup düşünsek, küçük bir "lütfen", bir "teşekkür ederim", bir "günaydın" ile hayatın nasıl güzelleşeceğini bir hatırlasak…

Bu toplumu hep birlikte inşa ettiğimizi sanıyorduk; ama ne yazık ki, hep birlikte yıkıyoruz. Çocuklarımıza bırakacağımız miras bu mu olacaktı? Ahlakın, erdemin, saygının ayaklar altına alındığı, ekranlardan zehrin boca edildiği bu ortamı gerçekten kabul mü ettik?

Ne zaman uyanacağız bu derin uykudan? Yoksa bu gidişat kaderimiz mi oldu?